Ton Schuddeboom vertelt over tien jaar reizen met Askja

De eerste kennismaking met Askja Reizen
Ton begint enthousiast te vertellen over zijn eerste reis met Askja en hoe hij met ons in aanraking kwam. Ooit was hij op de Noordkaap en daar besloot hij ook eens naar het diepe zuiden af te reizen. Hij zocht naar een organisatie die reizen naar Antarctica verkocht en schreef zich hiervoor in. Helaas kwam hij, door de populariteit van dergelijke reizen, op een wachtlijst te staan. Niet veel later wees zijn kleindochter hem op Askja Reizen, die ook reizen naar Antarctica verkocht. Wij regelden de reis met veel plezier voor hem. Op de boot naar Antarctica ontmoette hij Titia, die voor Askja op studiereis ging. Hier raakten ze bevriend en dat was het begin van een tijdperk waarin Ton ons steeds het vertrouwen schonk zijn volgende reis voor hem te regelen. De reis naar Antarctica staat toch wel bovenaan zijn lijstje van meest indrukwekkende reizen ooit.

Andere mooie herinneringen heeft Ton aan zijn reizen door Nieuw-Zeeland, die hij samen met dochter Amy maakte. De eerste keer gingen ze samen op een groepsreis van Askja mee. Alhoewel Ton met zijn 81 jaar de oudste van de groep was, herinnert reisleider Frank hem als een van de fitste deelnemers die vaak voorop liep of anders juist achterop, zodat hij alles mooi kon filmen.

Over Groenland en camera’s
Fotograferen en filmen is een grote passie van Ton. Als ik hem vraag naar een van zijn meest bijzondere reiservaringen, vertelt hij me een verhaal over Groenland. Hij kwam hier per abuis in een stuk drijfzand terecht, inclusief zijn camera. Hij kon zichzelf uit de benarde positie bevrijden, maar zijn camera overleefde het helaas niet. Eén van de medewerkers van het schip waarmee hij op reis was, bood aan dat hij haar camera mocht lenen voor het resterende deel van de reis. Niet veel later legden ze aan bij een klein dorp en besloten ze even naar de dorpswinkel te gaan omdat hij op zoek was naar een potje Nivea. Die hadden ze er niet, maar op de schappen lag wel een prachtige camera, die hij dan ook direct kocht. De bewoners van het dorp hebben zelfs een foto van Ton en zijn gloednieuwe camera gemaakt. Een paar dagen later ging de camera van een van de andere reizigers op het schip kapot, maar in geen enkele andere winkel was meer een camera voorhanden. ‘Het heeft zo moeten zijn dat die camera daar voor mij bedoeld was’.

Liefde voor Nieuw-Zeeland
Ton vertelt ook waarom hij er uiteindelijk voor koos om voor de tweede keer naar Nieuw-Zeeland af te reizen. ‘De tweede keer dat we naar Nieuw-Zeeland gingen, was eigenlijk niet echt gepland. We waren op kantoor bij Askja omdat we interesse in een reis naar Australië hadden. De dame die ons toen hielp, vroeg waarom we eigenlijk naar Australië wilden. Na een tijdje voelde ze aan dat Australië wellicht geen geschikte bestemming voor ons was, en niet veel later namen we het besluit om gewoon weer terug te gaan naar Nieuw-Zeeland. Deze keer huurden we een camper, waarmee we de vrijheid hadden om te gaan en staan waar we wilden. Zo konden we deze keer bijvoorbeeld wél naar White Island en meerdere dagen op één plek verblijven.’

‘Als ik niet zo oud was, zou ik naar Nieuw-Zeeland emigreren’ zegt Ton nog. Het leven is daar zo anders en zo gemoedelijk. Mensen zijn vriendelijk en geduldig, heel anders dan in Nederland. Ook in het verkeer is het heel anders, in het begin is het links rijden even lastig, maar je hebt het snel genoeg onder de knie.’

‘Bij het ophalen van de camper hadden we trouwens nog wel een probleem. Amy zou de hoofdbestuurder worden van de camper, maar ik wilde me als tweede bestuurder aanmelden voor het geval dit nodig mocht zijn. Toen ze mijn rijbewijs zagen, bleek dat ik te oud was om de camper te mogen besturen. Omdat de knul achter de balie het sneu vond, riep ie naar zijn collega: ‘hé, hoe oud denk je dat deze meneer is?’ en die collega riep ’65!’ Daarmee was het probleem opgelost, ik mocht als 65-jarige de camper toch gewoon besturen. Heerlijk dat het kan toch?’

Ton geeft aan dat hij geen bepaalde bestemmingen meer op zijn wensenlijst heeft staan. ‘Eigenlijk geniet ik altijd, als het maar wild en ruig is! Naar Nieuw-Zeeland zou ik zeker nog wel een keer terug willen, want door het slechte weer zijn we nog steeds niet in het Abel Tasman National Park geweest. Eigenlijk spreken alle Askja bestemmingen me aan.’

Vrienden maken in Afrika
Ook zijn laatste reis naar Zuid-Afrika was een memorabele. Op deze reis ging dochter Amy ook weer mee. ‘Ondanks dat het een internationale groep was, hebben we de tijd van ons leven gehad. Ik heb nog steeds regelmatig contact met reisleider Dave, die het oprecht moeilijk had toen hij afscheid van ons als groep moest nemen. Ik heb van deze reis een film gemaakt en ik had alle deelnemers gemaild dat ik ze die toe zou sturen. Helaas kwam ik toen in het ziekenhuis terecht en toen de medereizigers uit Keulen dit vernamen, zijn ze naar Almere toe gereden om me op te zoeken. Een moment dat je nooit meer vergeet!’

Zijn er dan ook dingen die tegen vielen op een reis? ‘Nou nee, het ligt er echt aan waar je je op instelt. De beschrijving van Askja is altijd heel duidelijk, waardoor ik me goed op mijn reis kan voorbereiden en ik ter plekke nooit voor onaangename verrassingen kom te staan. Uiteraard is er altijd wel eens een deelnemer op een groepsreis waar je minder mee hebt of kan het weer eens tegen zitten, maar eigenlijk heb ik nog nooit ergens gedacht ‘nee, dit vind ik niks.’ Dit is ook één van de redenen dat ik altijd voor Askja Reizen kies. Ik weet dat de informatie klopt en dat de beschrijvingen juist zijn.’

We besluiten het gesprek met de vraag of hij alweer nieuwe reisplannen heeft. ‘Die zijn er momenteel nog niet, ik wil eerst mijn gezondheid weer op de rit krijgen, daarna zien we wel weer verder.’ Dat lijkt ons een prima uitgangspunt en met de beste wensen zeggen we elkaar gedag.