Drie verrassend leuke plekken aan de oostkust van Australië

1. Bunya Mountains – fraai gevormde bomen en grasvelden vol wallaby’s
Ik vloog aan op Brisbane en aangezien ik een enorme natuurliefhebber ben plande ik mijn eerste overnachting buiten de drukte van de stad. Mijn eigenlijke doel was de Carnarvon Gorge, maar vanwege de afstand van ruim negen uur rijden vanuit Brisbane was dat absoluut niet haalbaar.

Kijkend naar de kaart zag ik de Bunya Mountains en ik boekte daar mijn eerste overnachting. Om heel eerlijk te zijn was dat puur om de lange reis te onderbreken, maar de omgeving verdient veel meer credits dan dat! Het is een prachtig natuurgebied in de heuvels van de Great Dividing Range op ongeveer 150 kilometer van de kust.

De weg er naar toe slingert door weilanden met hier en daar een typische windmolen en hoe dichterbij ik kom hoe smaller de weg wordt met bomen langs de weg die een boog over me heen vormen. In de centrale vallei liggen diverse vakantiehuisjes verspreid over een groot, groen grastapijt. Geen grasmaaier nodig hier, want de tientallen wallaby’s en kangoeroes grazen het kort. Ik kan uren kijken hoe deze bijzondere dieren rond huppen, sommigen met een jong in hun buidel. Eerst steekt het jong zijn kop naar buiten, trekt zich vervolgens terug waarbij de buik van de moeder als een wasmachine ronddraait om vervolgens alleen nog een staart naar buiten te steken. Heel grappig. Het grasveld wordt omringd door de Bunya Pine, een dennenboom met de vorm van een dennenappel, waar ook de regio naar vernoemd is. Er zijn verschillende wandelingen te maken naar mooie uitzichtpunten die leiden langs watervalletjes, die eerlijk gezegd die naam niet mogen hebben. Maar de routes zijn prachtig. Over een bladerpad loop je tussen reuzen van bomen met de meest gekke stammen en af en toe schiet er een wallaby de struiken in. Deze plek ademt serene rust uit! Ik zou hier zeker naar terugkeren.

2. Carnarvon Gorge – een indrukwekkende zandstenen kloof en het vogelbekdier
Het is geen bestemming die je even makkelijk opneemt in je route langs de oostkust, want vanaf Brisbane is het ruim negen uur rijden richting het noordwesten. Maar een bezoek aan de Carnarvon Gorge is de lange afstand meer dan waard! Je rijdt door kleine plattelandsdorpjes van een paar huizen en langs velden vol graan met de bijbehorende in het oog springende graansilo’s. Tijdens de laatste vijftig kilometer doemt de langgerekte rotsformatie voor je op en moet je oppassen dat je de koeien, die met jou de weg delen af en toe, omzeilt. Ik slaap in één van de permanente tenten van het Takarakka Bush Resort, wat voor veel Australiërs ook een populaire kampeerplek is. Het terrein ligt in het bos en grenst aan een riviertje met een strandje waar in een bepaald gedeelte gezwommen mag worden. Het andere deel is afgesloten voor het vogelbekdier, dat hier steeds vaker gezien wordt. Net voor zonsopgang of tegen zonsondergang is de beste tijd om deze kleine, bijzondere diertjes te spotten en ik had geluk deze keer.

De toegang tot de Carnarvon Gorge ligt maar vijf kilometer verder en het pad is duidelijk aangegeven als je de parkeerplaats verlaat. Door het midden van de kloof stroomt de Carnarvon Creek. Als je deze ‘hoofdkloof’ tot het einde wilt aflopen leg je retour circa twintig kilometer af en zal je de rivier tweeëntwintig keer per enkele reis moeten oversteken. Er liggen stapstenen, maar naar mate je verder de kloof inloopt wordt het pad wel steeds avontuurlijker. Leuk! Je wandelt door een steeds ander decor van palmbomen, varens en gombomen. Er zijn ook zijkloven die je zeker niet mag missen, zoals de Moss Garden, een prachtige oase tussen de kliffen. Verderop ligt Ward’s Canyon, waarbij je denkt op een ietwat suf watervalletje te stuiten, maar als je verder loopt, boven de waterval vormen de grote rotsen een bizar gevormde kloof waar één van de oudste varens ter wereld groeit. Het Amphitheater bereik je via een trap naar een hele smalle kloof in de bergwand en als je erdoorheen loopt kom je in een grote grot waar het dak van ingestort is en je de hemel ver boven je kunt zien. Het is er muisstil. Heel bijzonder en totaal anders zijn Cathedral Cave en de Art Gallery. Twee verschillende plekken waar Aboriginal rotstekeningen te zien zijn op de immens hoge, witte zandstenen muren. Voor een waanzinnig uitzicht beklim je de bijna 300 meter verticale wand naar Boolimba Bluff. Even uithijgen als je boven bent, maar het is de moeite waard! En na een lange, warme wandeldag moet je bij de Rock Pool zijn voor een verkoelende duik. Écht een geweldige plek waar je minstens drie nachten moet verblijven.

3. Great Keppel Island – bloten voeten paradijs
Er liggen talloze eilandjes voor de kust van Queensland, maar dit is mijn paradijs. Vanuit de Rosslyn Bay Marina, de haven van Yeppoon, vaar je in veertig minuten naar het eiland, waar je letterlijk op het strand wordt afgezet. Geen grote steiger, maar vanaf de loopplank stap je zo de branding in en loop je over het strand naar de receptie van Great Keppel Island Hideaway. Mijn ‘home away from home’ was een ‘island cabin’ waar ik zittend voor mijn huisje uitkeek over zee en de zon aan de horizon zag verdwijnen. Het eiland heeft geen wegen en dus ook geen druk verkeer. Er zijn een paar lokale huizen, een pizzeria en één kleding/souvenirwinkeltje en verder alleen wandelpaden om het eiland én de zeventien witte zandstranden te ontdekken. In het restaurant en de bar van het resort kijk je uit op de tuin of zit je met je voeten in het zand grenzend aan het strand. Verwacht geen luxe, want dat is er niet. En dat maakt het gelijk zo relaxt! Het eten is er fantastisch en als je wil kan je ook nog iets simpels koken in het huisje.

Vanwege een cycloon verder noordelijk langs de kust was de zee nu ik er was in april nog wat onrustig en niet helemaal strak blauw. Maar normaal is het glashelder en een bijzonder goede plek om te snorkelen en zeeschildpadden te zien.

De zeventien hagelwitte stranden van Great Keppel Island liggen in verschillende baaien van dit op een zeester lijkende eiland. Het is geen uitzondering dat je één van die stranden voor jezelf hebt. Dat ontdekte ik ook tijdens mijn grappigste moment op het eiland. Ik liep Leeke’s Beach op en zag op het langgerekte strand helemaal niemand, waarop ik uit volle borst zong “All by myself”. Ik heb écht genoten op dit ‘barefoot paradise’!