Yukon Quest: 1000 mijl afzien op een hondenslee - Deel 3: Lange baarden en houthakkershemden

Sneeuwscooters en stuiterballen
Het kan niet anders, vandaag wordt weer een top dag. Niall komt binnen en zet de koffiekan op de kachel: echte, lekkere, sterke koffie. Niet zo'n slap bakkie oplos. En zowaar lukt het me om mijn contactlenzen in te krijgen zonder ze te laten te bevriezen. Buiten staat het ontbijt klaar en husky Rosie aka Max Verstappen kijkt mij verwachtingsvol aan: ze is er helemaal klaar voor. We hebben ongeveer 50 kilometer voor de boeg, over de uitgestrekte meren terug naar de lodge waar de auto staat. We breken een deel van het kamp op (de tenten blijven staan) en laden alles op de sledes en de sneeuwscooter. De honden kunnen niet wachten om te vertrekken en springen als stuiterballen op en neer. Met een noodgang vertrekken we, de musher voorop. Het is kouder dan gisteren en ik trek de capuchon over m'n muts. Max probeert eerst nog een paar tactische aanvallen op de slee voor mij maar al snel gaat de cruise control aan en gaan we met zo'n 10-12 kilometer per uur over het ijs. Zo kunnen ze het uren volhouden. De ideale temperatuur voor een husky is min 23 vertelde Marie Claude, ze krijgen het dan niet te warm en verbranden niet te veel vet. Ik functioneer zelf bij die temperatuur toch wat minder optimaal… De tocht is magisch: ik hoor niets anders dan het gekraak van de sneeuw onder de slee en het geluid van de poten van de husky’s. We komen langs grote brokken stuwijs en gaan over opgewaaide sneeuwwallen. De lucht is weer strakblauw.

 

Dawson City
Om vier uur gaat de wekker. We vliegen vandaag naar Dawson. De vlucht gaat om acht uur, maar het is anderhalf uur rijden naar het vliegveld. De vlucht is geen straf: de zon komt op en de bergen onder mij kleuren rood. Dawson is een belevenis op zich. Er wonen 1800 mensen (van de 32.000 in de hele Yukon) en het uitermate pittoreske stadje stamt grotendeels uit de tijd van de Goldrush. Op z'n top woonden hier meer dan 100.000 mensen, koortsachtig op zoek naar goud. Onvoorstelbaar! Saillant detail: de betovergrootvader van Donald J. Trump was net van Duitsland naar Amerika geëmigreerd en runde hier een bordeel. Hij was een van de weinigen die rijk werden van de Goldrush. Dawson staat in het teken van de Yukon Quest. 's Avonds zien we de eerste deelnemers binnenkomen, verkleumd en blij dat ze hier verplicht 36 uur rust moeten houden voordat ze verder naar Fairbanks gaan. Onze volgende stop is de "Pit", de lokale kroeg. De meeste mensen hier lijken zo weggelopen uit de Discovery serie Yukon Gold: veel lange baarden en houthakkershemden. Hier en daar mist een tand.

De volgende dag gaan we over de Dempster Highway naar Tombstone National Park. Het sneeuwt licht en we rijden door een indrukwekkend landschap naar de plek waar we, voorzien van sneeuwschoenen, een stuk gaan lopen. De wolken hangen laag, om de zon is een "sundog", een grote cirkel, zichtbaar.  En dan lijkt het, in de verte, of er iemand over de volstrekt verlaten Dempster loopt. Dichterbij gekomen blijkt het een Japanner met een karretje te zijn die moederziel alleen, te voet, onderweg is naar Argentinië. We vragen of hij een kop thee wil en maken een praatje. Dan gaat hij weer verder. Onze lieve heer heeft vreemde kostgangers. Een stukje verder kruist een rode vos ons pad. Hij heeft een zilvergrijze wintervacht en blijft, onvoorstelbaar genoeg, naast en voor de auto lopen. Frits schiet als een mitrailleur foto's. Maar als ik een foto wil maken draait de vos zich acuut om en verdwijnt tussen de struiken. Deze vos wil overduidelijk alleen met professionele fotografen te maken hebben.

Terug in Dawson City staat een lokale specialiteit op het programma: de sourtoe cocktail. Dit is een stevige borrel met een geconserveerde teen erin. Er is maar 1 regel: 'You can drink it fast, you can drink it slow, but the lips gotta touch the toe'. Volgens het verhaal is de huidige teen gedoneerd door ene Betsy, die met een grasmaaier over haar voet heenreed. Hoe dan ook, Frits ging voor de borrel. Kijk vooral even op de Facebook pagina van Frits voor het filmpje en de hilarische beschrijving. Als ik naar buiten loopt spreekt een Aussie met duidelijk een paar borrels teveel op mij aan. Of ik die beroemde TV chef ben? Well.. zeg ik voorzichtig. Je bent ’t hè, zegt de man. OK, zeg ik, niet doorvertellen! Samen met z'n maten moet ik op de foto, met een mes en vork in de hand. Hoe die TV show eigenlijk heet, vraagt een van hen. Nu moet ik snel zijn. "Cooking in the Wild" zeg ik. Right mate! zegt hij, That's it! Cooking in the Wild! Leuke stadje, Dawson.

Voor we de vlucht terug naar Whitehorse nemen staat er eerst nog een andere vlucht op het programma. Met een kleine cessna vliegen we een uur boven Dawson en omgeving. Vanuit de lucht zie je pas echt hoe ruig en onbegaanbaar het gebied is. Als de goudzoekers dit landschap destijds zo hadden kunnen zien dan waren ze er nooit aan begonnen. We vliegen over de Dempster, rond de Tombstone en scheren langs besneeuwde bergtoppen. Het is een spectaculaire belevenis en een passende afsluiting van deze geweldige trip.

De slogan van Yukon Tourism is wat mij betreft volstrekt waargemaakt: Yukon, larger than life!