Yukon Quest: 1000 mijl afzien op een hondenslee - Deel 2: Max Verstappen on ice

We vliegen eerst met Icelandair, al ruim 25 jaar Askja's "preferred partner" naar IJsland. Waarom die partnership met Icelandair? Goede verbindingen, prima product en ditto prijs-kwaliteit verhouding. En heel belangrijk: een hele prettige samenwerking, al jaren lang. Air North is Yukon's thuismaatschappij. Bij de check in proef je de relaxed sfeer van de Yukon al. Zo stond mijn roepnaam in plaats van mijn officiële eerste naam in het ticket. Overal ter wereld kost een naam aanpassen veel moeite en handenvol geld, maar niet hier. "No problem, honey. I'll fix that for ya right here!" Aan boord lijkt het of iedereen elkaar kent. "Move Pete! Or we'll still be standing here tomorrow" zegt de stewardess tegen een klant. De piloot heeft er duidelijk zin in en geeft al in de bocht naar de startbaan vol gas. Tijdens de vlucht is het een komen en gaan van drankjes en lokale snacks. Uit het raampje zie ik Noorderlicht. Ook onderdeel van de service denk ik.

Off they go!
Whitehorse is in de ban van de Yukon Quest. Midden in het centrum is de boel afgezet en is het flink druk. Frits, de fotograaf van 4ever.travel, en ik krijgen een pasje met "photographer" erop. Dat ben ik helemaal niet, maar dat boeit niemand. Het pasje blijkt een soort sesam open u te zijn, ik mag overal rondlopen, foto's maken en vragen stellen. Plotseling neemt de spanning toe en klinkt het startschot voor het eerste team. Elk team gaat met tussenpozen van drie minuten van start. De zon staat pal achter de start, vol tegenlicht dus. Balen, maar als ik omkijk zie ik een hele blije Frits. Hij zegt dat dit zijn favoriete licht is. Als ik later zijn foto's zie dan begrijp ik het: wat een fantastische beelden!

Als de eerste vijf teams vertrokken zijn ga ik aan de wandel, kijk "backstage" bij de teams die nog moeten vertrekken en ga even ontdooien in een koek en zopie tent. De sfeer is uitermate gemoedelijk en uit de speakers komt een constante stroom achtergrondgeneuzel. Wanneer er een Japanse deelnemer aan de start verschijnt klinkt het commentaar ongeveer zo: "Well John, what do you reckon she's got playin' on her ipod? Hell Brian, it sure ain't Neil Young!" Waarna het uitgebreid gaat over het aantal keren dat "Miss Honda" de Quest heeft gedaan en hoe hoog ze eindigde. Ik koop nog een Yukon Quest koelkastmagneet (bij ons thuis is het de sport om, als je ergens in het buitenland bent, een zo lelijk mogelijke magneet op de kop te tikken) en ga dan Karin en Frits zoeken. Tijd voor koffie.

De totempalen-man
Voor we zelf onze eigen driedaagse Yukon Quest beginnen stoppen we in Carcross. Hier bevindt zich de werkplaats van Keith Wolfe, totempalen carver, trapper en verhalenverteller. Ik ben in mijn element, want de werkplaats van Keith ligt vol met gereedschap, houtkrullen, machines en een enorme totempaal. Zijn veertiende exemplaar en aangezien Keith dit werk al ruim dertig jaar doet snap je dat je er even zoet mee bent, zo'n totempaal. Hij praat honderduit over zijn werk en zijn voorvaderen. Hij zegt dat iedereen denkt dat zijn achternaam Wolfe een verwijzing naar zijn mystieke Indiaanse roots is. In werkelijkheid heeft hij een Duitse overgrootvader die Wolfgang heette..

Een stukje verder staan onze husky's klaar. Vandaag gaan we, over de bevroren meren van de Yukon, naar de Tagish Wilderness Lodge. We hebben prachtig weer, strakblauwe lucht en een frisse min 25 op de thermometer. Het speciale pak dat we meekrijgen komt goed van pas, want de kou gaat door al mijn vijf lagen heen. De route over het ijs is onvoorstelbaar mooi. Enorme bergen in de verte, het geknars van de sneeuw onder de slee en de honden die na een tijdje op cruise control lijken te rennen. Als de zon ondergaat komen we in Tagish aan.

In 2015 was ik hier voor het eerst, maar toen met een floatplane: de lodge ligt compleet afgelegen en is niet via de weg bereikbaar. De cabin's zijn prachtig, met ieder een eigen houtkachel. De wc is buiten, maar als je hard loopt merk je niets van de kou zegt de Zwitserse eigenaar met een uitgestreken hoofd. Humor om te lachen....

Max Verstappen on ice
Om 10 uur staan onze husky's te trappelen om te vertrekken. Mijn husky's heten Rosie, Indy, Summit en Pirate, die heel toepasselijk maar 1 oog heeft. Rosie is de kleinste en de meest fotogenieke van het stel. Maar ze is bloedfanatiek en overduidelijk de leider. Meteen na de start gister ben ik ervan overtuigd dat ze de husky versie van Max Verstappen is. Ze kruipt het liefst sneaky steeds dichterbij de slee voor ons, begint dan links en recht de ideale lijn te zoeken (eenoog Pirate wordt daarbij zachtjes de goede kant op geduwd) en geeft vervolgens op precies het goede moment plankgas. En als ik dan toch maar rem kijkt Max verwijtend naar mij om. Om het vervolgens vrolijk opnieuw te proberen. Op een gegeven moment let ik even niet op en drukt Max het hele span van Frits, al was hij Sebastian Vettel, professioneel uit ’t spoor: "He pushed me of the track!".

De tocht gaat eerst weer over een meer, maar al snel steken we een bos door. Frits schiet de meest waanzinnige foto's en ik ben al lang blij dat Max hier niet inhaalt. We lunchen in de zon, bij een kampvuur. Onze gids weet daar wel raad mee: een motorzaag en bijl hoort tot zijn standaard uitrusting. Het vuurtje zorgt ook voor wat warmte en ons gezelschap begint langzaam te ontdooien. We eten spareribs, blueberrymuffins en krijgen er verse koffie bij. Hoezo afzien? De middag is zo mogelijk nog mooier. De zon staat nu hoger en het wordt zo warm dat ik een tijdje zonder handschoenen kan. Nog maar even ervan genieten, want vanavond kamperen we. De nachten hier zijn rond de min 30...

Geen Glamping en No-rora
Onze twee gidsen (Marie Claude is de musher en Niall heeft een sneeuwscooter met alle spullen erop en -achter) hadden de tenten eerder al opgezet. Eerst gaan we de honden uitspannen. (Rule No 1: dogs first!) Niall stort zich daarna met zichtbaar enthousiasme op een paar bomen die in no-time met de motorzaag in stukken zijn gezaagd. Marie Claude zwaait achteloos met een enorme bijl in de rondte en splijt het hout in handzame stukken. De kachels in de tenten worden roodgloeiend opgestookt en de US army slaapzakken (goed tot min 40!) op een stretcher uitgerold. Karin komt de tent in en kijkt wat zorgelijk naar de sneeuw. Diezelfde sneeuw is namelijk de vloer van de tent. Maar Niall verzekert ons dat sneeuw uitstekend isoleert en dat het straks heerlijk warm is. Karin lijkt niet helemaal overtuigd..

Buiten loeit ondertussen het kampvuur. We eten steak met gepofte aardappelen en krijgen er een Yukon Gold bij, speciaal bewaard in een koelbox. Blijft ie lekker warm! De missie van vannacht is Noorderlicht. Tot nu hebben we nog niets gezien wat ook maar in de verste verte op het Aurora Borealis lijkt. Vannacht moeten onze kansen keren. Het komt goed uit dat er regelmatig hout in de kachel moet; we kunnen dan gelijk checken of er iets te zien is. Er even uit blijkt makkelijker gezegd dan gedaan. Met al je kleren aan in en uit een smalle slaapzak valt niet mee.

Frits heeft zelfs zijn dikke skibroek aan, hoe dat past is mij een raadsel. De nacht vordert en het kacheltje slokt stammetje na stammetje gulzig op. De temperatuur zakt naar onder de min dertig en Karin moet constateren dat Niall wat optimistisch was. Het Noorderlicht laat zich niet zien. Maar dit alles mag de pret niet drukken. Wat een belevenis is dit!