Maak kennis met Newfoundland

Maar dat terzijde. Deze trip is weer een nieuwe uitdaging voor me, ik ga voor het eerst twee weken in m’n uppie rondtrekken. En ik reis in de herfst, een periode waarvan ik normaal altijd dacht dat het te laat was om hier naartoe te gaan. Het blijkt al snel dat ik dáár in ieder geval ongelijk in heb!

De eerste ochtend heb ik om 09.00 uur al een afspraak met iemand van Tourism Newfoundland & Labrador, ze komt naar mijn hotel om kennis te maken en mij nog wat tips te geven voor mijn komende trip. St. Johns is een levendig, historisch stadje van ongeveer 500 jaar oud. Je vindt hier overal fel gekleurde houten huizen langs de heuvelachtige straten. Dit wordt ook wel Jellybean Row genoemd. Maar als je op zoek gaat naar Jellybean Row, zul je er al snel achterkomen dat dit niet één straatje in de stad is, maar dat alle straten in het hartje van het centrum tot Jellybean Row behoren. Ik zie er groene, paarse, roze en felgele huizen, met even felgekleurde kozijnen, deuren en stoelen voor het pand. Het doet heel vrolijk aan in ieder geval!

St. John's heeft ook een rijke historie en omdat het de volgende ochtend nog steeds behoorlijk regent, breng ik eerst een bezoek aan The Rooms. Dit is een groot cultureel centrum met onder meer twee musea over de cultuur en historie van Newfoundland & Labrador, haar oorspronkelijke bewoners en de vroege settlers die hier rond 1500 arriveerden uit Europa.

Na ruim een uur vertrek ik en ga ik een aantal bezienswaardigheden rondom St. Johns bekijken. Zo rijd ik eerst naar het kleine vissersdorpje Quidi Vidi Village waar kleurige huisjes tegen de rotsen aan geplakt lijken. Zelfs in de mist is het hier nog mooi en ik zie dat ook de herfstkleuren zich hier al laten zien. Daarna rijd ik door naar Signal Hill met de Cabot Tower. Deze toren is gebouwd in 1898 om het jubileum te vieren dat John Cabot hier 400 jaar geleden aan land kwam.  Ik maak hier een korte wandeling en geniet al enorm van het uitzicht en de sfeer, ondanks de miezerige regen die nog steeds valt.

Daarna rij ik naar Cape Spear, de plek waar de zon het eerste opkomt in heel Noord Amerika!  Ik tref een ruige rotskust aan met daar bovenop een vuurtoren. Als ik me bedenk dat dit de meest oostelijke plek is van heel Noord Amerika doet het me toch wel wat. Ook hier zijn weer allerlei wandelingen mogelijk. Maar ik heb niet zoveel tijd en denk aan de tip die ik vanochtend kreeg om de kleine vissersplaatsjes Maddox Cove en Petty Harbour te bezoeken nadat ik bij Cape Spear geweest ben. Het is slechts een korte omweg en dan beland ik in één van de meest pittoreske vissersplaatsjes die ik ooit gezien heb. En… de zon breekt door! Wat is het hier mooi zeg, ik zie overal felgekleurde vissersboten en huisjes op de kade waarin hard gewerkt wordt om de vangst van de dag schoon te maken. Meeuwen scheren hard krijsend over het water op zoek naar restjes vis. Geweldig, hier hou ik van…. Ik loop een tijdje rond in de haven en als het weer frisser wordt zoek ik mijn auto weer op en rijd ik terug naar St. John’s.

De volgende dag verlaat ik de stad. Ik rijd in zuidelijke richting over de Irish Loop op het Avalon schiereiland. De naam zegt het al, ooit kwamen hier veel Ierse immigranten aan.  Mijn eerste stop is de vuurtoren van Ferryland. Deze ligt op een schiereilandje dat bereikbaar is na een wandeling van ongeveer een half uurtje. Je kunt hier een heerlijke biologische picknicklunch krijgen en deze buiten op de rotsen met uitzicht op de oceaan opeten. Dat wil ik natuurlijk ook! Het is de laatste dag dat de lunchroom open is dit seizoen en het is buiten een graad of 8. Maar dat maakt niet uit. Ik heb een dikke jas aan en geniet van het uitzicht. Ik stel me voor hoe het hier zal zijn als je in de zomer de ijsbergen ziet drijven en de walvissen kunt zien zwemmen! IJsbergen en walvissen zien is een lastige combinatie maar de kans is het grootst in de eerste twee weken van juli. Ook de wandeling naar de vuurtoren is prachtig en duurt ongeveer een half uurtje.

Einddoel van vandaag is Trepassy dat op het zuidelijkste puntje van schiereiland Avalon ligt. Ik merk al gauw dat het seizoen ten einde loopt. Het lijkt wel of ik de enige toerist ben in Newfoundland. Niet alleen zijn de wegen leeg, maar ook in de kleine dorpjes die ik onderweg tegenkom is weinig leven te zien. De rit over de Irish Loop is prachtig. Al snel maak ik kennis met één van de eerste culturele erfgoederen die in Newfoundland te vinden zijn. Bij Mistaken Point zijn fossielen gevonden die getuigen van  ’s werelds oudste en meest complexe levensvormen, beter bekend bij wetenschappers als de Ediacara biota. Deze wezens leefden 580 tot 541 miljoen jaar geleden toen er alleen nog leven in zee bestond. Geologen worden hier echt blij van! De rotsen waarop de fossielen gevonden zijn, zijn alleen te bezoeken onder leiding van een gids. De excursie hier naartoe start om 13.00 uur en helaas ben ik hiervoor te laat om nog mee te gaan. Bij het bezoekerscentrum bekijk ik een tentoonstelling over deze plek, er is zelfs een gipsen afdruk gemaakt van een rots waarop veel van deze fossielen gevonden zijn waardoor ik toch kan zien waar het eigenlijk over gaat. Sinds de zomer van vorig jaar is deze plek door Unesco op de Werelderfgoedlijst geplaatst. Tijdens mijn reis heb ik maar liefst 4 culturele erfgoeden van Unesco bezocht!

Het weer wordt steeds beter en de zon vormt een schitterend contrast met de donkere wolken op de achtergrond. Als ik over het zuidelijkste puntje van Avalon rijdt, krijg ik net zo’n gevoel als toen ik op IJsland reed. Eindeloze en lege wegen door een leeg landschap waarin je prachtige vergezichten hebt, in IJsland zag je alleen maar lavavelden, hier alleen gras en lage pollen.

In de dagen die volgen maak ik kennis met een Newfoundland gehuld in herfstkleuren. Een onverwacht cadeautje want ik had eigenlijk niet verwacht dat de herfstkleuren hier zo mooi zouden zijn.  Het weer is schitterend en de temperaturen liggen tussen de 7 en 21 graden! Keer op keer verbaas ik me over het feit hoe leeg het hier is. Ik vraag me vaak af waar iedereen is? Ongelooflijk, ik kan gewoon minuten lang rijden over de verkeersader door deze provincie, Trans Canada Highway 1, zonder een auto tegen te komen!

Trinity blijkt mijn favoriete plaatsje te zijn en het ligt op het schiereiland Bonavista. Alle gebouwen in dit kleine gehuchtje vallen onder monumentenzorg. Ik slaap er twee nachten in de Artisan Inn. Tineke Gow, de eigenaresse van deze B&B is een zeer enthousiaste Nederlandse die in de jaren vijftig naar Newfoundland geëmigreerd is. Zij vertelt levendig en aan de hand van kaarten en boekjes wat er allemaal in  de omgeving te zien en te doen is. Al snel blijkt ook dat twee nachten hier eigenlijk te kort zijn om al het moois te bekijken. Maar ik doe mijn best! Ik maak een wandeling langs alle historische gebouwen in het dorpje, beklim Gun Hill vanwaar ik een schitterend uitzicht heb over dit dorpje en de prachtige kust waaraan Trinity ligt. Je kunt goed zien dat dit stukje kustlijn de vorm van een walvisstaart heeft.  Ik wandel de prachtige route van de Skerwink Trail (5,3 km), bezoek Cape Bonavista met de beroemde vuurtoren, het kleine gehuchtje New Bonavista en de prachtige vuurtoren tegenover Trinity en Spillars Cove, de plek waar in de zomer héél veel papegaaiduikers te vinden zijn die je van dichtbij kunt bekijken. En dan is dit niet eens het seizoen dat je hier ook walvisexcursies kunt maken want die zitten hier in de zomer ook heel veel! En niet te vergeten de ijsbergen, in het voorjaar en de vroege zomer liggen deze hier gewoon voor de kust.

De volgende dagen rijd ik verder door Newfoundland en geniet van wat ik allemaal tegenkom. Wil je weten waar Newfoundland op lijkt dan kan ik het het beste vergelijken met de noordkant van Noorwegen denk ik, met de prachtige kustlijn en de kleine dorpjes op de Lofoten.

In Newfounland speelt het leven zich primair af aan de kust. Honderden kleine gehuchtjes zijn er te vinden, met namen als Deadman’s Cove, Nameless Cove, Boyd’s Cove. Veel gehuchtjes zijn verlaten en sommigen die vanaf de weg bereikbaar zijn, zijn nog steeds bewoond. De Canadese regering is al jaren bezig met het uitkopen van de inwoners van die kleine gehuchtjes omdat het in stand houden van de infrastructuur teveel geld kost. Resettlement noemde men dit. Tussen 1954 en 1975 zijn 300 communities verlaten waarbij meer dan 30.000 inwoners verhuisden naar beter bereikbare plekken. Deze resettlement is een van de meest controversiële programma’s van de regering geweest waarbij men geen enkele maatregel schuwde om mensen uit de dorpjes weg te krijgen. Hele families kregen een bedrag van zo’n $50.000 aangeboden als ze het dorpje zouden verlaten. Echter men kreeg dit geld pas als ook daadwerkelijk iederéén het dorpje zou verlaten. Ik stel me voor hoe ellendig dit moet zijn geweest en hoe dit hele families uit elkaar moet hebben gedreven. In de buurt van Trinity kun je zelfs nog een boottocht maken met een inwoner van één van deze kleine gehuchtjes. Hij laat je de oude en vervallen dorpjes zien waar iedereen alles heeft moeten achterlaten om elders een nieuwe start te maken.

Ik geniet er nog steeds van om in mijn eentje rond te reizen. Het rijden gaat heel makkelijk omdat de wegen gewoon leeg zijn. Soms mis ik wel iemand om tegen aan te kunnen praten en om te zwijmelen over de prachtige natuur hier, maar gelukkig hebben alle accommodaties gratis wifi. En de mensen zijn er erg vriendelijk en zoeken snel contact. Ook tijdens één van mijn wandelingen in het Terra Nova National park mis ik gezelschap. Ik was de enige die parkeerde bij het bezoekerscentrum dat ook al gesloten bleek te zijn. Ik begin vol goede moed aan de 12 km lange Coastal Trail maar krijg het toch een beetje benauwd. Wat als ik hier zal struikelen over de vele boomwortels? Niemand die me zal missen en al helemaal niet zomaar kan vinden. Er stond ook een bord aan het begin van de trail waarin iets uitgelegd werd over wilde dieren met scherpe tanden… ik merk aan mezelf dat ik me niet comfortabel voel en besluit terug te lopen naar de bewoonde wereld.  Andere wandelingen gaan prima, zoals de onverwacht mooie trail over de wetlands in Springdale. Ook hier kom ik niemand tegen, ik hoor niets anders dan de wind en het geluid van vogels en eenden… dit is het echte Canada en ik heb het voor mezelf. 

Mijn reis is nog lang niet afgelopen, er komen nog veel meer hoogtepunten waarover ik wil vertellen. Maar dat lees je in deel 2.