Stacaravan

Tenminste, in mijn geval dan. Als geboren piekeraar kan ik het niet laten toch stiekem even terug te denken aan waar ik óók had kunnen zitten. Canada, bijvoorbeeld. Met zo’n geinig berenfluitje om je nek. Of Nieuw-Zeeland, op de één of andere ruige trail. Maar goed, ik zit dus in een stacaravan. Pardon, mobilhome.

Ik ben maar gewoon eerlijk: ik heb het niet zo op mobilhomes. Tuurlijk, het appelleert een beetje aan de welbekende 'Hollandse gezelligheid'. Maar daar is alles ook wel mee gezegd. Want van die papieren wandjes en Dixi-toilet-achtige proporties word ik bepaald niet vrolijk. En dan dat obligate parasolletje. Nee, ik kan me exotischere accommodaties bedenken. Helaas voor mij dacht m'n wederhelft daar totáál anders over: “Hebben we lekker alles bij de hand: zwembad, strand. Ideaal!”

Ik begon uiteraard direct om dit tamelijk ridicule idee uit haar hoofd te praten. Ik? In een stacaravan? Waar zie je me voor aan. Krap tien minuten later gaf ik me gewonnen en moest ik concluderen dat ik over weinig tot geen ruggengraat beschik. Of gewoon heel ontvankelijk ben voor de beargumentatie van mijn partner. ’t Is maar net hoe je het bekijkt. Hoe het ook zij, ik besloot de telefoon te pakken:  

“Hallo mevrouw Van ‘t Vakantiepark. Ik wil graag een stacaravan huren.”
“Dat kan!”
“Ah, mooi. Nou, doe mij d’r maar eentje. Voor een weekje graag.”
“Gaan we regelen meneer. We sturen u alvast de betaallink van 1100 euro.”
“Poeh, da’s een flinke sloot geld. Maar vooruit, doe maar!”
“Prima. En wanneer wenst u de rest van het bedrag te betalen?”
“Uhm. Rest?”
“Die 1100 euro is een aanbetaling, meneer.”
“Juist ja. Ik kijk toch even op zolder of ik die De Waard-tent nog kan vinden.”

Ik wilde bijna de oeroude grap maken dat ik het ding niet wilde kópen, maar hield me in. En zocht verder. Maar verder kijken had natuurlijk weinig nut. Werkelijk álles was schreeuwend duur. Van die muffe hut in Drenthe tot die caravan-met-tuinkabouters: het zat allemaal vol of had een weekprijs van een modaal maandsalaris.

En toen had ik het. Een Eureka-moment, zo u wilt. Lapland! Totaal afgelegen, minder dan drie inwoners per vierkante kilometer: beter dan dit wordt het niet. Klein detail: het duurde nog even voor het winter was. En zo kon het dat we uiteindelijk tóch in een stacaravan belandden. Op een kilometer of wat van de zee. Met Lapland in het achterhoofd. Eigenlijk best lekker. En die Noordzee? Die deed bijna denken aan de Stille Oceaan bij Vancouver Island. Bijna.