Het noorderlicht spotten van stap tot stap

Onze laatste overnachting is in één van de mooie Wilderness Hotels. Bij de incheck wordt gevraagd of we ook gebruik willen maken van het noorderlichtalarm. Uiteraard willen we dat! We krijgen ieder een kastje, ter grootte van een mobiele telefoon en ons wordt beloofd dat we een seintje krijgen als er noorderlichtactiviteit is.

Na een lange dag onderweg, kunnen we meteen aanschuiven voor het buffet en we verwachten niet dat er iets zal gebeuren. Het kastje zijn we eigenlijk al een beetje vergeten. Als het tijd is voor het toetje, rond zevenen, veren we ineens op van onze stoelen.

Het alarm gaat af! Mijn collega hoor ik zeggen “huh, nu al?” want normaal gesproken zie je het noorderlicht pas na twaalven. Het wordt een hilarische situatie, want waar het zonet nog muisstil was in het restaurant gaat nu bij alle tafels tegelijk het alarm. Het is een hels kabaal en overal flikkeren rode lampjes. Alsof zojuist het brandalarm is afgegaan stormt iedereen het restaurant uit, op zoek naar camera, statief, lens en warme kleding.

Volle glazen wijn blijven onaangeroerd op tafel staan. De toetjes kunnen terug de ijskast in. Dit zou wel eens de kans van je leven kunnen zijn om het magische noorderlicht te kunnen zien dus als de donder naar buiten. Je weet tenslotte nooit hoe lang (of kort) het duurt.

Half struikelend over mijn shawl, met de jas nog open en een muts half over één oor getrokken, ren ik met mijn collega’s naar het naastgelegen meer. We zien geen hand voor ogen want er is bijna geen verlichting. We schuifelen de helling af naar het bevroren meer, samen met nog een aantal gasten, en gaan direct op zoek naar de beste, donkerste plek om “de show” te kunnen zien. Een beetje teleurgesteld turen we vanaf het ijs naar de lucht. Het is nog niet helemaal donker en met héél veel fantasie is er heel misschien wel een lichtgroene gloed te zien maar veel is het niet.

Nou zijn wij natuurlijk niet voor één gat te vangen en bovendien zijn we al eerder in Lapland geweest dus we weten dat het noorderlicht door de camera vaak eerder te zien is dan met het blote oog. Ik pak mijn mobieltje en maak wat foto’s en mijn collega zet haar camera op het statief. Op haar camera is nog niets te zien maar op mijn mobieltje wel.

“Jaaaa, daar is het!” roep ik en iedereen kijkt vol verbazing naar de foto’s waar een duidelijke groene streep in de lucht op zichtbaar is. We wachten af, met bonzend hart, starend naar de lucht.

Het noorderlicht bouwt langzaam op en het is nu ook met het blote oog goed te zien.

Een stel naast ons gebruikt een zaklantaarn om de camera in te stellen en verpest met het felle licht onze foto’s. Gelukkig  gaat “de show” nog wel een uur door en wordt mooier en mooier. Het waaiert zelfs boven ons hoofd. Het voelt alsof er een lading in de lucht hangt maar ik weet niet of het door het noorderlicht komt of door de spanning bij de toeschouwers.

We beginnen het inmiddels behoorlijk koud te krijgen zo midden op het meer, zonder beschutting tegen de wind.  De andere gasten hebben natuurlijk een lekker warm thermopak gekregen maar wij niet, voor dat ene nachtje. Het noorderlicht begint nu af te nemen. We nemen nog een paar foto’s met z’n drietjes op het ijs, met het noorderlicht op de achtergrond en dan gaan we naar binnen om op te warmen.

Wat was dit een geweldig spektakel!