Een inkijkje in mijn stage bij Askja

Die drang naar avontuur en het onbekende, gedreven door een flinke dosis nieuwsgierigheid, ik heb het niet van een vreemde. Mijn vader trok als 16-jarige avonturier al door Frankrijk met een rugzak, een kaart en een handjevol Frans. Je kunt dus wel stellen dat die reislust genetisch bepaald is. Al bleef het bij mij op mijn zestiende vooral nog bij dromen. Dromen van een reis naar al die plekken waar ik over had gelezen in boeken. En dan niet naar plekken die het hart van menig reiziger hebben gestolen – Venetië, Barcelona of Londen. Nee, liever van die bestemmingen waar het gros het bestaan niet van kent, weg van de gebaande paden – de Faeröer, Sint-Helena of simpelweg het einde van de wereld. Al was ik soms ook iets minder kritisch en belandden plekken op mijn lijstje puur omdat ik de naam mooi vond, zoals Lissabon en Sofia. Afijn, in de jaren die volgden bracht mijn reislust mij op tal van mooie plekken. Langzaamaan werd mijn wereld steeds wat groter, net als het aantal onvergetelijke ervaringen. Maar er is één reis die boven alle anderen uitsteekt. In april 2019 kwam ik verliefd terug uit IJsland. Verliefd op het land, de ruige natuur en de vrijheid – het zal de IJsland-liefhebbers onder ons vast niet vreemd in de oren klinken. Ik stond op het punt om af te studeren en tijdens de reis naar IJsland had ik mijzelf regelmatig afgevraagd wat mij gelukkig maakt. Het antwoord op de vraag is reizen, want dat is wat ik het allerliefste doe. Klein probleem – als geschiedenis studente had ik geleerd over de grand tour en de ontdekkingsreis van Ibn Battuta, maar daar hield mijn kennis van de reiswereld wel op. Bovendien, verzot zijn op reizen en werken in de reiswereld zijn natuurlijk twee heel verschillende dingen. Maar één manier om erachter te komen of het mij ligt: stage lopen bij een reisorganisatie. Het was de gedeelde liefde voor IJsland die mij bij Askja bracht. Ik stuurde een e-mail en de rest is geschiedenis. 

Na het afronden van de stage bij Askja besloot ik verder te studeren en begon ik aan de master Tourism, Society and Environment aan de Wageningen Universiteit. Nu, ruim drie jaar later, ben ik weer terug op de plek waar het allemaal begon. Ze zeggen wel eens “Waar de ene deur sluit, opent zich een andere”, maar soms sta je gewoon weer voor dezelfde deur. Waar ik drie jaar geleden nog als een reiswereld-rookie over iedereens schouder meekeek, mag ik nu mijn opgedane theoretische kennis toepassen in een onderzoek naar duurzaamheid. Een veelbesproken onderwerp, want eerlijk is eerlijk, we weten allemaal dat reizen per definitie niet duurzaam is. Vanaf het moment dat we met onze koffers in de hand de deur achter ons dicht trekken en naar onze bestemming afreizen, schiet onze CO₂-voetafdruk omhoog. De komende maanden houd ik mij daarom bezig met de vraag: hoe kun je ervoor zorgen dat de negatieve impact van een reis op het milieu zoveel mogelijk wordt beperkt, terwijl de positieve impact zoveel mogelijk wordt vergroot. Een vraag die zowel vanuit een wetenschappelijk, als een menselijk perspectief moet worden aangevlogen.

Door mijzelf onder te dompelen in wetenschappelijke literatuur krijg ik meer inzicht in het concept duurzaamheid. Want wat houdt duurzaamheid in? Hoe kan duurzaamheid verweven worden in de reizen van Askja? En wat zijn kritische kanttekeningen? Maar tegelijkertijd vind ik het ook belangrijk om de academische bril regelmatig te verruilen voor een menselijke. Want als ik eerlijk ben, ben ik ook een reiziger die – als het even kan – morgen nog de wijde wereld in zou trekken. Genieten van alle rust op één van de duizenden eilandjes van de Finse Archipel, op zoek naar sporen van Napoléon Bonaparte op Elba of met onze Volkswagen T3 de Ierse kust afrijden op de Wild Atlantic Way. Je kunt me er vannacht voor wakker maken. Althans, voor de eerste twee. Onze Volkswagen heeft nog wat liefde nodig voordat we met ‘m op pad kunnen. Iets met oldtimers en eindeloos onderhoud. Maar het zijn dit soort afwegingen — tussen gevoel en verstand; individu en collectief; heden en de toekomst — die centraal staan in mijn onderzoek. Want dilemma’s, overdenkingen en tegenstrijdige inzichten, ik ga het ongetwijfeld allemaal tegenkomen. Zonder kaart die de weg wijst, probeer ik de komende maanden mijn weg te vinden. De eindbestemming van de zoektocht? Die is nog onbekend.