Alaska: 'The odds are good, but the goods are odd'

In de tijd dat ik nog op het kantoor van Askja Reizen werkte, maakten we hier regelmatig grappen over. Met onze lokale agent Isabelle van Alaska Travel Connections bijvoorbeeld. Wanneer ze op kantoorbezoek kwam, meestal één keer per jaar, nam ze de ‘Mountain Men of Alaska’ kalender voor ons mee. En als we met haar op reis gingen in Alaska en ik weleens zei ‘kijk die daar, da’s nou nog eens een knappe en stoere Alaskaan’ kreeg ik standaard te horen: ‘Never forget girl, the odds are good, but the goods are odd.’

In Alaska hebben ze een mannenoverschot. En dat is niet zo heel gek natuurlijk, als je bedenkt dat de meeste typisch Alaskaanse beroepen vooral voor mannen zijn. Denk hierbij aan werken op een vissersboot, werken voor de Alaska Pipeline of het verrichten van wegwerkzaamheden. De mannen die je in deze banen tegenkomt zijn veelal seizoenswerkers uit de ‘Lower 48’ (de benaming voor de overige staten van de VS) die hun zomers doorbrengen met hard werken en veel geld verdienen in Alaska en tijdens de winters in warme oorden zoals Mexico verblijven.

De ‘echte’ Alaskanen, oftewel zij waarvan de Alaska roots al generaties lang teruggaan, kom je nauwelijks tegen, zij wonen meestal in hutjes in de bergen en houden zich vooral bezig met de jacht, vissen, overleven en voortplanten.

Eerlijk is eerlijk, typisch Alaskaanse mannen (of mannen die in de zomer in Alaska werken) zien er op het eerste gezicht niet heel aantrekkelijk uit. Een veel gemaakte grap op kantoor was dan ook ‘lang haar, met baard, zonder tanden.’ De Alaskaanse man geeft niet zo veel om zijn uiterlijk. Hij draagt vaak kleding in schutkleur of in lumberjack design (= ruitjes), heeft standaard een flinke dosis (meestal onverzorgd) gezichtsbeharing, vaak ook nog eens lang haar en bijna altijd laarzen (boots) aan.

Een Alaskaanse man mag er dan wellicht op het eerste gezicht misschien wat ruig en onbenaderbaar uitzien, mijn ervaring is dat ze, een uitzondering daar gelaten, allemaal uitermate vriendelijk zijn. Zo kwam ik eens met collega Karin aan bij een roadhouse in Girdwood en onderweg hadden we schijnbaar een vogel aangereden. Terwijl we inparkeerden kwam er een Alaskaan lachend op ons afgelopen ‘ehm ladies, did you know that there’s a dead bird stuck to the grill of your car?’. We gilden, moesten daarna keihard lachen en kregen het zonder moeite voor elkaar dat de betreffende Alaskaan de dode vogel voor ons van de grill verwijderde.

Ook gingen we eens per ferry van de Alaska Marine Highway naar Cordova, een gehucht in het zuidoosten van Prince William Sound dat alleen per boot en vliegtuig bereikbaar is. Ik heb me laten vertellen dat de man:vrouw ratio hier 1:5 is dus we waren als vrouwen al snel een opvallende verschijning op de boot. Dit resulteerde erin dat we een uitgebreide rondleiding kregen over het schip en we op de brug mochten meekijken hoe de kapitein het schip behendig langs de fjordenkust voer.

‘The odds are good but the goods are odd’ …  ik had er eigenlijk een T-shirt van moeten kopen tijdens mijn laatste Alaska reis, want het had in de kroeg in Nederland ongetwijfeld tot leuke conversaties geleid. Mocht je ooit denken ‘doe mij een Alaskaan’ houd bovenstaande dan in ieder geval in gedachten.