Whisky ahoy!

Als Eskimo´s twintig verschillende woorden kennen voor sneeuw, hoe zit het dan met het Schots voor regen? Waarschijnlijk ben ik een van de weinige bezoekers die stiekem hoopt op een beetje slecht weer. Bij milde zonneschijn proef je de oorsprong van whisky niet, meen ik, dan gaat elke toonzetting die in een fles besloten zit verloren. Allemaal quatsch natuurlijk, ik zou ook ongelijk krijgen.

In Troon ligt het schip in blakende zonneschijn op ons te wachten. Trossen los, we verbranden op zee. Als er wat wind opsteekt, worden de zeilen gehesen, halftien ’s avonds zijn we bij Lochranza. Het anker gaat naar beneden en de twee bruinvissen die ons al een tijdje volgen, houden het voor gezien. De duisternis valt. Tijd voor een whisky. Wat een begin!

We zijn op Arran. Net buiten Lochranza ligt het kasteel dat de inspiratiebron moet zijn geweest voor mijn favoriete Kuifje: de Zwarte Rotsen. Het is zo klein dat er van herkenningspunten weinig overblijft. De toegang is gratis. Het kasteel is vervallen. We sturen een klacht naar de erven Hergé! Dit kan echt niet! Op een steenworp van de haven ligt de kleine, onafhankelijke stokerij. De ontvangst is hartelijk, de whisky smaakt naar zoute jujubes en is eigenlijk heel goed. We stoten per ongeluk tegen het vat van Prins William aan, dat naast die van zijn broer ligt te rusten. Arran had voorgesteld het voor zijn huwelijk te schenken, maar hij wachtte liever op een speciale gelegenheid, zo gaat de grap.

Langs de westkust wandelen we in de middag naar de stonehenge en de grotten, waar we ons moe en voldaan weer door het schip op laten pikken. Wiens hoofd nog niet verbrand was, is dat nu wel. Is dit wel Schotland? We vervolgen onze reis naar Campeltown.

Campeltown is vergane glorie in verlopen straten. Ooit was dit de whiskyhoofdstad van de wereld, teloorgegaan aan haar eigen succes. Vrijwel alle whisky die tijdens de drooglegging gestookt werd, kwam hier vandaan. Dat deed het stadje weelderig bloeien, maar de kwaliteit zinken. Nu zijn er krap drie stokerijen over. Springbank ligt midden in de stad, tussen de huizen staan de tonnen opgestapeld, slechts gescheiden door een muur. De rondleiding is net zo’n feestje als de proeverij. De fijnproevers die mee zijn jubelen. Met twee zeldzame flessen hobbel ik terug de boot op. We varen om Mull of Kyntire terwijl we gokken welke van de reusachtige boerderijen van Paul McCartney is. Dankzij de uitgebreide proeverij van Ronald aan boord lees ik krap een halve bladzijde in bed, word ik nog even wakker als het anker uitgaat bij Port Charlotte. Islay, we zijn er.

Daar is ie dan, de regen, zoals ik me Schotland voorstel. Het loopt in dunne, lange slierten over het dek en even later, als we naar Bruichladdich (Broekleddie) lopen, over onze kleding. Weer of geen weer, het beroemde Islay festival is gestart. Degenen die de stokerij bezoeken worden als koningen ontvangen. Het detail dat vandaag maar in mijn hoofd blijft rondzingen, is dat whisky stokend Schotland jaarlijks 150 miljoen liter verliest aan angel’s share, dat deel dat uit de vaten verdampt terwijl de whisky ligt te rijpen. Snuiven wij daarom zo graag de frisse Schotse zeelucht op?

De zon breekt overigens alweer door als we naar Port Ellen varen, vanuit het kraaiennest kijk je over de laaghangende slierten mist heen.

We hebben voor het festival op Islay drie bussen gehuurd en zo verdelen we de reisgenoten over de bottle bus, de festival bus en de non-bottle bus. De bottle bus zal, heel voorspelbaar, alle stokerijen bezoeken. Als de bus uiteindelijk een uur te laat op het festival verschijnt (deze keer bij Bunnahabhain) meen ik de wagen te horen klotsen bij het remmen. De non-bottle bus gaat wandelen bij Guinart, een prachtig gebied in het noordwesten. De festivalgangers vermaken zichzelf. Ik rijd wisselend iedereen overal heen. Bij Bunnahabhain zien we ons schip binnenvaren, het trekt veel aandacht. Ik trakteer op een tray oesters, die we combineren met de gratis miniflesjes Bunna. Dan laten we ons oppikken door de zodiak. We ankeren in een loch, halverwege Jura, aan de overkant. Doodse stilte.

Crinan is een aangename verrassing. Het dorpje ligt verscholen achter een jachthaven, recht tegenover een magnifiek slot aan de overkant van de loch. Je kunt langs het kanaal wandelen en terug door het oerbos in ongeveer een uur. Er is een koffiehuis, maar geen winkel. Het hotel zet onze aankomst op Facebook. Later op de dag hebben we prachtig zeilweer naar Mull. Met de zodiak maken we de mooisten foto’s van een zeilende Antigua. ’s Avonds wisselen we aan de bar whisky’s uit en reisverhalen.

Ik word gewekt door kabbelend water langs de scheepswand. De zon dringt door mijn patrijspoort. Weer geen regen. Duart Castle ligt in de verte. Het is de laatste dag. Mijn verbrandde gezicht is aan het vervellen. Niemand gelooft straks dat ik in Schotland was.

Whiskyreis: Whiskyfestival en wandelen in Schotland
Wil je zelf een keer meevaren op een tallship langs de Schotse kust en het beroemde whiskyfestival van Islay meemaken? Op 27 mei vertrekt onze unieke whiskyreis langs de kust van Schotland! Het indrukwekkende zeilschip de Atlantis vaart langs de kust en stopt regelmatig zodat je kunt genieten van de prachtige Schotse natuur en natuurlijk diverse whisky distilleerderijen kunt bezoeken! Vaar je mee?

Bekijk de reisdetails hier.