Varen naar het einde van de wereld met de Stella Australis

De volgende ochtend word ik wakker zodra het licht wordt. Omdat ik ergens vaar en er geen relingen aan boord zijn, kan er niemand bij mijn hut naar binnen kijken en dus heb ik het gordijn open gelaten. Ik kijk naar buiten en kan mijn ogen niet geloven: zon, bergen en gletsjers!

Na het ontbijt is het tijd voor de eerste landing, ik ga met een gids een wandeling maken door Alberto d'Agostini National Park. Er zijn geen gebouwen, geen paden en geen andere mensen: dit gebied is alleen bereikbaar voor de gasten van Australis Cruises. De gids merkt dat ik onder de indruk ben en voegt aan zijn verhaal toe 'ga eens drie stappen naar links, op die plek heeft waarschijnlijk nog nooit iemand gestaan!' Je kunt je ongetwijfeld voorstellen hoe bijzonder zoiets voelt …

Ook ga ik op bezoek bij een pinguïnkolonie en de Pia gletsjer. Ik heb in mijn leven al heel wat gletsjers gezien maar ook deze is een bijzondere, omdat er verder niemand komt en omdat ie tot zeer dichtbij te benaderen is. Later die middag varen we door Glacier Alley waar de gletsjers vernoemd zijn naar Europese landen, waaronder Holland, Spanje en Duitsland.  De ene na de andere gletsjer komt langs en het personeel aan boord maakt het geheel extra bijzonder door voor elke gletsjer een ander hapje te maken. Bij de Holland Glacier presenteren ze me hun zelfgemaakte bitterballen. Niet zo goed als die van thuis, maar een leuke verrassing is het zeker.

In de avond volgen de instructies voor de volgende dag met Kaap Hoorn op het programma, oftewel het zuidelijkste stukje Zuid-Amerika. Door het onstuimige weer kan het zijn dat we niet aan land mogen en/of kunnen en ik hoop stiekem dat ik de mazzel heb dat het wél kan. Daarnaast krijg ik uitleg over de Kaap, waar naar te kijken en waar op te letten. Wanneer ik de volgende ochtend wakker word, zie ik dat het weer donker en grauw is, niks unieks voor dit deel van de wereld. Gelukkig krijgt de kapitein een 'GO!' voor Kaap Hoorn en dus mogen we aan land. Wel krijg ik de instructie mijn reddingsvest aan te houden voor het geval we snel weer weg moeten indien het weer ineens omslaat. Alhoewel het met bakken uit de hemel komt en mijn regenkleding toch niet helemaal waterdicht blijkt, geniet ik enorm van het bijzondere moment dat ik daadwerkelijk op Kaap Hoorn ben. Ik laat mijn paspoort stempelen, bezoek de vuurtoren en maak natuurlijk een foto bij het bord Cabo de Hornos.

Niet veel later stap ik weer aan boord van het schip om later die middag nog een landing te maken in Wulaia Bay en meer te weten te komen over Charles Darwin en zijn reis door Zuid-Amerika. Het zonnetje schijnt en ik geniet wederom van een prachtige dag in dit bijzondere deel van Zuid-Amerika. In de vroege ochtend van dag vijf varen we de haven van Ushuaia binnen en sta ik weer met beide benen op de grond én aan land. Een bijzonder avontuur is ten einde gekomen!

Alhoewel ik van tevoren mijn bedenkingen had of deze reis iets voor mij zou zijn, vond ik het in één woord geweldig en zou ik het zonder twijfel opnieuw willen ervaren. Niet alleen vanwege de bijzondere omgeving waarin je bent en zonder dit schip gewoonweg niet kunt komen, maar ook vanwege de uitstekende service van de crew, het fantastische eten aan boord en de heerlijke relaxte sfeer die deze bootreis met zich mee bracht. Ik was zeker niet de enige jongere aan boord, er waren reizigers van alle uithoeken van de wereld met wie ik de meest inspirerende gesprekken had en ik voelde me op het schip als een vis in het water. Een absolute aanrader dus!