West-Newfoundland en naar Labrador

Nadat ik in St. John’s mijn rondreis startte, ben ik inmiddels al meer dan een week onderweg. De natuur verandert. Hoe verder ik naar het westen rijd, hoe meer ik de kleuren zie veranderen in een schakering van geel, rood, bruin en oranje. De zon staat op de bomen, de lucht is knalblauw en het lijkt wel feest!  Bij het Gros Morne National Park bezoek ik als eerste het visitor center dat vlakbij Rocky Harbour ligt. Hier krijg ik een kaart en een boekje met meer informatie over de wandelingen die je allemaal kunt doen in het park. In het noordelijke deel vind je heuvels met bossen en daarachter de bergen die maximaal zo’n 900 meter hoog zijn. Hier ligt ook de Gros Morne, waar je naar boven kunt wandelen om van daaruit het meest fantastische uitzicht te krijgen over het park. Helaas is het een wandeling van 16 km (8 uur) wat ik voor nu een beetje te veel van het goede vind. Maar er zijn nog volop andere wandelingen te maken en dat doe ik dan ook graag. Ik wandel zelfs meer dan 16 kilometer vandaag over diverse trails.

Op één van die wandelingen loop ik natuurlijk ook weer alleen en zie ik natte afdrukken op de houten boardwalk die over de drassige ondergrond geplaatst is. Die moeten van elanden zijn. En ik weet uit eerdere reizen dat elanden soms niet de meest vriendelijke beesten zijn. Gelukkig kom ik een Canadees echtpaar tegen en ze vragen of alles goed gaat. Ik uit mijn zorgen over het alleen wandelen in een gebied waar je van alles tegen kunt komen. De man zegt: Oh don’t worry love, moose are just stupid. If you see one just hide behind a tree and they don’t  see you anymore. Een hele geruststelling!

Ik merk dat de Newfoundlanders het heel gewoon vinden om je als love, sweetie of honey te betitelen. Vooral de dames doen dit graag, zowel in restaurants, bij de benzinepomp, of hier tijdens een wandeling. Het geeft me het gevoel dat ik welkom ben en ik vind het vooral ook grappig. Ik vind ze sowieso heel erg vriendelijk en gastvrij. Tijdens mijn reis kreeg ik bijvoorbeeld in de auto een signaal dat mijn bandenspanning niet in orde was. Zoals zoveel vrouwen negeerde ik dit signaal eerst in de hoop dat het lampje vanzelf weer uit zou gaan. Maar dat gebeurde natuurlijk niet. Toen gestopt bij een lokaal benzinestation waar een garage naast zat. De eigenaar kwam al snel naar buiten en vroeg wat er mis was. Daarna deed hij in alle banden wat lucht maar nog steeds brandde het waarschuwingslampje. Uiteindelijk was hij 10 minuten bezig voordat het lampje weer uit ging. Hij wilde er absoluut niets voor hebben, zelfs geen fooi.

Als laatste wandel ik de 3 kilometer naar het begin van het Western Brook Pond Fjord. Hier kun je in de zomer een 2 uur durende boottocht maken door dit prachtige fjord waar de bergwanden zo’n 600-700 meter boven je uit torenen. Door diverse ijstijden en wel meer dan 100 gletsjers die door het fjord gesleten zijn, ligt het fjord niet meer aan de kust maar zo’n 3 kilometer landinwaarts. Helaas is het seizoen ook voor deze boottocht al afgelopen maar alleen al de wandeling er naartoe, dwars door de wetlands, is werkelijk prachtig. De lucht is blauw, de natuur lijkt gehuld in goudgele kleuren en op de achtergrond zie ik een decor van steile rotswanden. En ook al is het seizoen voor de boottocht afgelopen, alleen al de wandeling hier naartoe is zeker de moeite waard.

De volgende dag is het weer een stuk slechter. Eigenlijk is het koud en regent het de hele dag en ik moet een flinke rit naar het noorden maken. Na een uur of vijf rijden kom ik aan bij L’Anse aux Meadows, de plek waar de Vikingen zo’n 1000 jaar geleden en lang vóór Columbus, als eerste aan land kwamen. De opgegraven resten van de uit hout opgetrokken en met turf beklede huizen lijken veel op die in IJsland en Groenland gevonden zijn. Het zijn de enige authentieke resten in heel Noord Amerika. Je leert hier veel van hoe de Vikingen leefden rond die tijd. Helaas is het openluchtmuseum al dicht en bekijk ik van afstand wat je hier allemaal kunt zien. Daarna rijd ik door naar St. Anthony waar ik een nachtje verblijf.

De volgende ochtend moet ik vroeg op. De ferry naar Labrador vertrekt om 10.30 uur uit St. Barbe wat nog een kleine twee uur rijden is en ik moet er een uur van te voren zijn. Ik vertrek in de mist. Maar al snel zie ik wat barstjes in de lucht en ineens zie ik in mijn achteruitkijkspiegel de zon doorbreken. Het lijkt wel alsof de lucht in brand staat. Wat een schitterend gezicht! Binnen vijf minuten is de lucht strakblauw. Bizar gewoon hoe snel dat hier gaat. Prima op tijd kom ik aan in St. Barbe en zie ik de ferry al liggen in de blakende zon. Ik geniet volop van dit moment en de anderhalf uur durende overtocht naar Blanc Sablon aan de overkant. Dit dorpje ligt nog net in de provincie Quebec.

Bij het naderen van Labrador word ik al helemaal blij van mijn uitzicht op dit land. Ik zie één groot brok granieten landschap, een beetje kaal. Zodra ik aan land ergens mijn auto aan de kant kan zetten, doe ik dat ook. Ik moet alle indrukken even op me in laten werken. Ik lees al jaren over Labrador en nu ben ik hier gewoon! Al snel zie ik het bord dat op de grens met Quebec staat: Newfoundland & Labrador, Welcome to the Big Land. Ik ken dat bord van foto’s maar nu zie ik het in het echt en ik word er helemaal blij van. Ik heb maar maximaal 24 uur te besteden in Labrador dus moet ik vandaag nog flink aan het ‘werk’. Ik besluit eerst door te rijden tot aan Red Bay. Ik merk al snel dat de auto’s die zich op de ferry bevonden allemaal verdwenen zijn. Het zijn vooral de locals die gebruik maken van de ferry en zij blijven voornamelijk in en rond de dorpjes. Als eerste zie ik het oude gerestaureerde kerkje uit begin 20e eeuw dat tegenwoordig dienst doet als Visitor Center. Helaas gesloten maar normaal gesproken krijg je hier alle informatie die je nodig hebt om de prachtige kust van Zuid Labrador te ontdekken.

De weg kronkelt voor me uit over de toppen van het landschap. Ik geniet van prachtige vergezichten over de kust en het binnenland. Hier groeien geen hoge bomen, maar slechts lage struiken. Op de bodem prachtige mossen en toendra gewassen. De lucht is diep blauw, de natuur bruin en goudkleurig en er waait een fris windje. Wat tref ik het hier! De weg is niet erg best, er zitten veel gaten in. Ik bezoek Point Amour Lighthouse, de hoogste vuurtoren van de provincie bij L’Anse Amour. Hier wandel ik wat rond voordat ik weer verder rijd. Na nog een aantal keren gestopt te zijn onderweg arriveer ik in Red Bay wat rond 1500 een bekende plaats was voor walvisjagers. In het bezoekerscentrum van Red Bay National Historic Site vind je veel informatie over deze tijd van de walvisvaart.

In Red Bay kun je een tweetal prachtige wandelingen maken. De eerste is de Tracey Hill Walking Trail (3km) die over een boardwalk naar boven op de heuvel voert. Borden langs de route geven uitleg over de geschiedenis van dit gebied en je hebt een schitterend uitzicht over de Iceberg Alley waarin het voorjaar en de vroege zomer de ijsbergen voorbij drijven. De andere trail is de Boney Shore Walking Trail die naar een deel van de kust voert waar nog steeds walviskarkassen te vinden zijn die hier aan land zijn aangespoeld. Tussen het drijfhout vind je de botten van grijze walvissen die het verhaal vertellen over de walvisvangst van meer dan 300 jaar geleden.

Ik zie dat de weg in Red Bay kersvers is geasfalteerd en vraag me af tot waar het asfalt loopt. Voor zover ik weet zou hier het geasfalteerde deel ophouden maar niets is minder waar. Het blijkt dat de weg tot aan Mary’s Harbour nu prima toegankelijk is en voor het eerst verhard is. Ik rijd weer terug en overnacht in een mooie en nieuwe accommodatie in Forteau voor 1 nacht.

De volgende dag neem ik weer afscheid van Labrador en neem ik de ferry terug naar Newfoundland. Direct na aankomst rij ik door naar het zuidelijke deel van het Gros Morne National park, een rit van zeker nog 3,5 uur. Ook nu regent het weer maar het maakt mij niet uit. Ik heb de mooiste dag van de week in Labrador gehad. Ik overnacht nu voor de laatste twee nachten in het kleine plaatsje Woody Point in de Bonne Bay Inn. Wat een heerlijke accommodatie. Het was een oud motel dat door de eigenaresse helemaal is opgeknapt. Het ontbreekt de gasten aan niets. Er is een bar, een restaurant en een lounge waar je heerlijk kunt zitten met een schitterend uitzicht over het water. Ook de kamers zijn erg comfortabel en in prettige kleuren ingericht.

Ik bestel een biertje aan de bar en raak al snel aan de praat met wat locals die hier ook graag komen. Omdat er niet veel toeristen meer zijn vinden ze zo’n enkeling die alleen zit best interessant. De dame waar ik al een tijdje mee zit te praten vraagt wat ik de volgende dag doe voor het diner en nodigt me uit om met haar en haar 8 vriendinnen uit het dorp in het restaurant te eten. Dat vind ik nou leuk!

De volgende en laatste dag bezoek ik de Tablelands. Als eerste natuurlijk naar het Discovery Center waar ik weer allerlei informatie krijg over dit gebied. Het gesteente van de Tablelands behoort tot de oudste oppervlaktegesteenten op aarde. Door verschuivingen van de continentale platen van Noord- Amerika en Afrika kwam het aan de oppervlakte. Door het gebrek aan water en de gebrekkige vegetatie heeft dit 700 meter hoge kale rots landschap nu meer weg van een woestijn en door de zuurgraad van de bodem groeit er nagenoeg niets. Ik plan hier een wandeling en zodra ik uit mijn auto stap zie ik 4 caribous! Geweldig, een familie met 2 jongen. Even later ontmoet ik een Canadees echtpaar dat mij voor deze wandeling adopteert.  Ik tref het, de man is bioloog en weet héél veel te vertellen. Na 2 uur in de Tablelands nemen we afscheid met een hug.

Na 2 weken in Newfoundland & Labrador is het voor mij ook weer tijd om naar huis te gaan. Ik hoop dat ik veel mensen enthousiast kan maken over deze provincie. Naar mijn mening is deze toch wat ondergewaardeerd ten opzichte van de populaire provincies aan de westkust van Canada. Iemand vroeg me in een reactie op mijn eerste blog of de leegte me stoorde in Newfoundland. Integendeel! Ik vond het heerlijk, voelde me prima op mijn gemak. Het is meer dat ik me erover verbaasde dat in een seizoen dat het hier zó prachtig is, er nagenoeg geen toeristen te vinden zijn. Volgens mij de perfecte manier om dit prachtige land te kunnen proeven, voelen en beleven.