Het arme schaap

Bij de receptie worden we uitbundig begroet door de eigenaar. “I’ll show you around!” begint hij enthousiast. Na wat kamers bekeken te hebben schuifelen we naar het restaurant. Hier neemt men het credo ‘from farm to table’ heel serieus: er blijkt een tractor te staan. Ín de ontbijtzaal. Weer ‘ns wat anders, zullen we maar zeggen. Maar het illustreert hoe geweldig vers het eten hier is, en eigenlijk overal op IJsland. Het springt nog net niet je bord op.

Buiten lopen lammetjes rond de boerderij. De eigenaar vertelt trots dat hij boer, hotelmanager én kok is. “So special to be part of the whole cycle.” Daar zijn wij het volmondig mee eens. Nu nog hopen dat ‘ie z’n werkzaamheden niet door elkaar haalt en de riek hanteert tijdens het koken. Of het vee opgemaakte borden met hooi serveert aan witgelakende tafels.

Tijdens de koffie begint Haraldur geheimzinnig te glimlachen: hij heeft een verrassing. Hij wil ons meenemen naar de schapenboerderij van z’n oom, waar onlangs lammetjes geboren zijn. “I’m sure they’ll let you hold them, too.” Daar zeggen we natuurlijk geen nee tegen. Na een prachtige rit, met continu zicht op de Mýrdalsjökull, ontmoeten we voornoemde oom. Die is nogal kort van stof: aan begroetingen doet hij kennelijk niet en hij kijkt of ‘ie zich net in een hap Skyr heeft verslikt. Even later blijkt waarom: de beste man kan geen Engels. En z’n trotse vrouw slechts een paar woorden. Nou ja, dan moet Haraldur maar vertalen.

We volgen ze naar de stallen, waar flink wat drachtige schapen rondlopen. Haraldur wijst naar één van de schapen die met z’n achterwerk naar ons toe staat: “Look, it’s giving birth.” We kijken gefascineerd naar de private parts van ‘Dolly’, waar tot onze stijgende verbazing inderdaad dierlijk leven uit geperst lijkt te worden. Een soort van de koe in de kont kijken. Maar dan anders.

Als Haraldur’s tante kordaat op het arme schaap afloopt, voorziet Haraldur het tafereel van passend commentaar: “Only one leg came out, so it got kind of stuck. My aunt has to go in now.” Die laatste opmerking voegt weinig toe, want de conclusie dat Dolly wat geholpen moet worden hadden we zelf al getrokken. Tante’s arm is namelijk in no time een centimeter of 35 het schaap in verdwenen – en na wat gesjor valt er een op het oog levenloos lammetje op de stalvloer. “Is it alive?”, vraag ik ongelovig. Maar na twintig, dertig seconden komt het tot leven. Zijn we toch maar mooi getuige van de geboorte van een lammetje, hier ergens in the middle of nowhere.

Als we weer in onze huurauto willen stappen, worden we op de valreep uitgenodigd in de boerderij wat te komen drinken. Ook dat laten we ons geen twee keer zeggen.

De centrale verwarming staat er binnen, naar goed IJslands gebruik, op de grillstand, en de eenvoudige houten stoelen piepen over het vinyl. Haraldur’s oom zit een kleine meter van onze tafel af en staart me aan. Ik wil wat zeggen, maar besef dat dat een vruchteloos gesprek zal worden. Dan maar een ongemakkelijke stilte. Trots worden de foto’s van de enige kleinzoon tevoorschijn gehaald. De sfeer ontdooit. Wat een lieve mensen. “Coffee?”, vraagt Haraldur’s tante. “Yes, please.”

Als we weer in de auto stappen, zijn we het er over eens: dit was toch wel heel uniek. We hebben twee dingen geleerd: taalbarrières zijn er slechts in je hoofd en lammetjes gaan inderdaad vrijwel direct na de geboorte op hun pootjes staan. Net als in de film. Wat een dag.