Een dagje Westman Eilanden met reisleider Annette

Zo vertrok ik om 7 uur 's morgens vanaf een opstapplaats in de buurt van het appartement waar ik verbleef. Het was bewolkt, maar gaandeweg de busrit naar de veerpont werd het steeds zonniger. Even over negenen kwamen we aan bij het vertrekpunt, Landeyjahöfn. Het was zonnig en helder weer geworden en er stond niet veel wind. Het was behoorlijk druk op de veerpont, maar ik wist een goed plekje aan de reling te veroveren. De overtocht duurde een kleine drie kwartier, al snel na vertrek kon je allerlei details van de eilanden onderscheiden en was op het vasteland de Eyjafjallajökull-gletsjer in de verte goed te zien.

Aangekomen in de haven van Heimaey, stapten we over op een kleiner schip voor een rondvaart. De wind begon aan te trekken dus werden de golven gaandeweg een stuk roeriger. De boot stampte er daardoor flink op los, helaas waren er wat passagiers met een zwakke maag... Maar wat een prachtige omgeving; steile hellingen en kapen, al dan niet begroeid en met tegen de verticale rotswanden grote aantallen nestelende vogels, ook vissend op het water. Een gekrakeel van belang. De ruwe deining zorgde voor flinke golven die met geweld uiteenspatten tegen de kliffen, het was echt genieten! Als klap op de vuurpijl was op gegeven moment het jongste eiland van Vestmannaeyjar te zien, Surtsey. Op 32 km uit de kust, ontstaan gedurende een onderzeese eruptie die vanaf eind 1963 drie en een half jaar duurde. Surtsey is op de werelderfgoedlijst van UNESCO geplaatst en is alleen voor onderzoekers toegankelijk.

Terug aan wal ging iedereen lunchen in een restaurant en ging ik lekker op een bankje in de zon mijn meegebrachte lunch opeten. Heimaey is toeristisch, dus zijn er natuurlijk veel souvenirwinkeltjes, waar ik graag even in rondneusde. Tot mijn verbazing was er zelfs een vestiging van boekhandel Eymundsson, voor IJslandgangers welbekend, ook vanwege de inpandige koffieshop. Na de lunch werd er een rondrit over Heimaey gemaakt, met een werkelijk gigantische bus voor maar een handjevol passagiers. We bezochten onder andere een kaap die erg op een olifant lijkt en een nestelplaats voor papegaaiduikers, Stórhöfði, met recht de winderigste plek van Europa genoemd. Vanuit een observatiehut op de top van de kaap waren deze onhandig vliegende tuimelaars met hun karakteristieke bek goed te zien.

Als laatste reden we naar museum Eldheimar, gelegen aan de voet van de vulkanen Helgafell en Eldfell. Tijdens de rit ernaartoe vertelde onze chauffeur gedreven over de uitbarsting van de nieuwe vulkaan Eldfell in 1973, waarbij zijn ouderlijk huis verwoest werd evenals 360 andere woningen. Het was heel indrukwekkend om de gebeurtenissen rondom deze natuurramp, die heel plotseling plaatsvond, te horen van een insider die toen 15 jaar oud was. Museum Eldheimar is ter nagedachtenis hiervan en is gebouwd rond een van de door de lava verzwolgen en vervolgens weer uitgegraven woningen. In het museum wordt ook met beeld en geluid een goede impressie gegeven van de vulkaanuitbarsting en de enorme impact die het had op de dorpsgemeenschap. Na het museumbezoek liep ik door de na 1973 nieuw gebouwde woonwijken heuvelafwaarts terug naar de haven. Het was tijdens de wandeling goed te zien hoe de uitgestroomde lava van Eldfell de ligging en beschutting van de haven heeft veranderd.

Om half zeven vertrok de veerpont terug richting Landeyjahöfn, met een gevoel van weemoed zag ik de eilanden in de avondnevel kleiner worden. Tegen 10 uur 's avonds stapte ik het appartement in Reykjavík binnen, ruim 160 foto's rijker en met de wetenschap dat ik, als de mogelijkheid zich voordoet, zeker nog weer eens terugga naar deze schitterende plek.