Over ongerepte natuur en schapen op de Faeröer Eilanden

De Faeröer eilanden, oftewel “schapen eilanden” liggen in de driehoek tussen IJsland, Noorwegen en Schotland, in de Noord Atlantische Oceaan. Deze ultieme natuurbestemming stond al een tijdje op mijn lijstje en, als reisexpert bij Askja reizen, was ik bevoorrecht om hier voor een aantal dagen naartoe af te mogen reizen. 

Vanuit Amsterdam vloog ik via Kopenhagen er naartoe en alleen de landing was al adembenemend: dwars door een diep fjord, met aan weerszijden besneeuwde bergen. De landing eindigde met een nogal abrupte touchdown op de korte landingsbaan van Vágar.

‘Waar ben ik aanbeland?’ was mijn eerste reactie, mij verbazend over het piepkleine gebouwtje, dat de luchthaven moest voorstellen. Tegelijkertijd kon ik niet wachten om deze Arctisch aanvoelende plek te verkennen.  Tijdens de 50 minuten durende busrit naar “ ’s werelds kleinste hoofdstad ” kon ik niet ophouden met foto’s maken. Besneeuwde bergen, diepe fjorden, tunnels, bont gekleurde huisjes en boerderijtjes met grasdaken passeerden de revue. In de zomer ligt er geen sneeuw (ik was er begin mei) maar ik kon me goed voorstellen dat het er dan ook minstens zo betoverend uit zou zien.

De dagen daaropvolgend viel ik van de ene verbazing in de andere. Zo zeilde ik vanuit het plaatsje Kirkjubør (zeg: tjitjebeur) met zijn kerkje en boerderij uit het jaar 1000 eerst met de prachtige schoener, de Nordlysid en vervolgens per zodiac in een grot, waar een geweldig blaasconcert werd gegeven. De indrukwekkende akoestiek van de grot en het klotsen van het water zorgden voor een mysterieuze sfeer. Tijdens de zeiltocht zag ik verschillende vogels, waaronder een aantal dobberende papegaaiduikertjes met hun bontgekleurde snavels. Met een lekkere warme vissoep op schoot genoot ik van de prachtige zonsondergang.                                      

De dag daarna struinde ik in Torshavn op mijn gemak door de kleine straten met de rood gekleurde huisjes van de wijk Tinganes en zag hoe in de haven de verse vis aan land werd gebracht. Je kunt buslijn 1 nemen voor een gratis rondtour door Torshavn, maar ik liep liever. Ik ging via de kerk en het stadspark naar het voetbalstadion van het Faeröerse voetbalelftal en weer terug naar het knusse centrum.

Vanuit Vestmanna maakte ik een excursie per motorboot langs de steile vogelkliffen, die er van onderaf nogal indrukwekkend uit zagen. Ik was blij dat ik mijn verrekijker had meegenomen zodat ik alles goed kon bekijken. Zeemeeuwen, papegaaiduikers en enkele Jan van Genten cirkelden boven mijn hoofd en op de terugweg graasden de vele schapen hoog boven op de bergen. Er zijn veel lammetjes te zien en de gids vertelde dat deze al binnen een half uur kunnen lopen. In de winter is er nauwelijks gras en eten de schapen regelmatig zeewier. De afdaling naar de zee zal vast een hele tour zijn voor deze dieren, die toch een stuk stoerder moeten zijn dan de knuffelschapen die ik in Nederland wel eens op de kinderboerderij zie lopen.

Via een brug over de Noord Atlantische Oceaan reed ik over een bergpas, met uitzicht op de rotsen “Risin og Kellingin” (de heks en de reus, genoemd in een oude Faeröerse legende) en vervolgens langs de voet van de hoogste berg Slaettarindur (882 meter). De volgende stop was het pittoreske plaatsje Gjogv (zeg: jackv). Het plaatsje heeft een natuurlijke haven in een kloof, waar de bootjes via een helling in- en uitgetakeld worden. Het uitzicht vanaf de haven op de besneeuwde bergen van het eiland Kalsoy is adembenemend. Vanuit Gjogv starten diverse mooie wandelroutes en in de zomer spelen de  Faeröerse kinderen in de kleine stroompjes en vangen hun eigen vissen. In het enige hotel dat dit dorpje met slechts 45 inwoners telt, genoot ik van een heerlijk buffet met verse vis en lamsvlees.    

De Faeröerse  bevolking is vriendelijk, soms wat gereserveerd maar immer trots op hun eilanden. De ruige natuur, de vele bijzondere vogels, de vaak steile wandelpaden met altijd mooie uitzichten als beloning, de stilte, de rust en de zee die nooit ver weg is maken de Faeröer eilanden tot een unieke bestemming die met geen andere te vergelijken is.

Ooit hoop ik hier nog eens terug te keren en ook de zuidelijke eilanden, Sandoy en Suduroy en het vogeleiland Mykines te mogen bezoeken. Er valt hier nog veel te ontdekken!